Wie ben ik
Alles over Het Laatste Avondmaal
"Hallo, ik ben Els"
Ik ben Els Rosenmöller. Mijn leven is begonnen in 1964 en heeft me hier gebracht. Bij een missie waarvan ik denk dat het vele mensen die stervende zijn kan helpen deze periode beter te doorstaan.
“De dood nieuw leven in blazen” is de bedoeling.
Er zit zoveel leven in de periode waarin we zeker weten dat het leven onomkeerbaar is.
Zelf was ik 29 lentes jong toen ik in de herfst van 1993 onze dochter Suzan verloor. De zes maanden die ik leefden met haar sterven in het verschiet, werden maanden die in het teken van leven stonden. Intens en waardevol leven.
De periode na haar sterven waren zwaar en intens verdrietig. Lekker koken was voor mij een manier om tot rust te komen. Ik kreeg inzicht in de bedoeling van mijn levensweg en ging op pad.
Na de middelbare school heb ik de Hotelschool afgerond, mijn passie voor koken kwam daaruit voort. Na het overlijden van Suzan ben ik een opleiding gaan volgen aan de Academie van Psychotherapie/ Psycho-oncologische hulpverlening. Een opleiding aan het Nederlands Instituut voor stervensbegeleiding mocht daarbij niet ontbreken. Ook een opleiding aan de academie voor geesteswetenschappen in Utrecht heb ik voltooid.
Het koken van maaltijden voor 50 personen is een uit de hand gelopen hobby geworden, een culinaire verrassing waar ik mijn creativiteit in kwijt kon. Daarbij ben ik met het begeleiden van ernstige zieken sinds 2002 betrokken bij het proces van afscheid nemen en sterven. Bij verlies en rouw.
Beide hebben gemaakt dat ik een missie wil uitdragen.
Ik heb veel mensen begeleid bij hun sterven en bijgestaan in verlies en rouw. Rouwbegeleiding gaf ik ook in kleine groepen lotgenoten aan tafel, waar we hun verlies bespraken. Tijdens een verrassende maaltijd kwam veel ter tafel. Dit concept bleek succesvol; het maakt ontspannen en veilig om over gevoelens te praten. Je hebt iets te verhapstukken samen, letterlijk en figuurlijk. Het verbind en geeft meer ruimte om kwetsbaarheid te tonen.
Naast het begeleiden van mensen die ernstig zieken in mijn toenmalige praktijk, ontwikkelde zich het idee om met terminaal zieken en hun dierbaren aan tafel te gaan.
Met elkaar in verbinding, zien wat van belang is en leven toevoegen aan de dagen. De focus verleggen van praten over medicatie en verwachtingen naar; wie nodigen we uit en wat gaan we eten??
Een moment om te be-leven en een moment om herinneringen te maken en op terug te kijken.
De ervaring heeft geleerd dat het een prachtige combinatie is.
